بوعلی نوجوانی در بخارا، امیر نوح بن منصور سامانی را مداوا می کند. سه پسر امیر با مسموم کردن غذای پدر درصدد کشتن او بوده اند. بوعلی ماجرا را برملا می کند و امیرزادگان بر او کینه می گیرند. سلطان محمود غزنوی دو پیک به خانه بوعلی می فرستد و او را به خانه خود می خواند. به پیک ها اطلاع می دهند که بوعلی در دربار سامانیان است بوعلی بنا به وصیت پدر تعهد کرده است که با ترکان غزنی محشور نباشد. پادشاه سامانی درصدد است بوعلی را به سلطان غزنه پیشکش کند، اما قبل از اجرای تصمیمش به دست سه فرزند خود از پای درمی آید. بوعلی نیز فرصت را مغتنم می شمرد و می گریزد. ابتدا به دیدار مادر می شتابد و پس از آن در پی اوضاع نامساعدی که در اثر برچیده شدن حکومت سامانیان به دست غزنویان بوجود آمده به دربار سیده ملک خاتون، بانوی آل بویه پناهنده می شود و چند صباحی در آرامش زندگی می کند. دیری نمی پاید که سفیران جنگ سلطان محمود به ری می آیند و بوعلی برخلاف میل ملک خاتون از ری می رود و پس از آن که به وزارت شمس الدوله دیلمی می رسد و ماجراهایی را از سر می گذراند به بیماری قولنج در می گذرد.